Nie wiem, bo skąd miałbym wiedzieć, jaką czułą strunę w Tobie ten film poruszył, ale - moim zdaniem - bardzo go przeceniasz. Ad. 1. A cóż to za ujęcia Hitchcocka tak Cię... ujęły? Każdy dramat psychologiczny operuje takimi ujęciami, by pokazać akcję poprzez gesty, mimikę i słowa głównych postaci. Ad. 2. symultaniczne narracje bardzo często są stosowane w filmach o porwaniu i to z wiadomych powodów; jakie też tu były różne czasy!? Ad. 3. Spostrzeżenia są banalne, jeśli ktoś interesuje się literaturą; powołujesz się na Dostojewskiego, ale to nie jest dobry przykład, bo Raskolnikow zabija z powodów ideologicznych. Psychologiczno-obyczajowe gaworzenie sprawcy i ofiary w trakcie porwania zakrawa na kpinę. Oczywiście, że ten film nie jest thrillerem, co nie znaczy że zaraz jest wielkim dziełem. Dla mnie, w "Rozrachunku" zabrakło właśnie rozrachunku. Chyba że taki uważać przyznanie się Dafoe'go do morderstwa. Ale też nie...

1)W filmie prezentowanym jak thriller dziwna statyczność ujęć- zatrzymywanie się na dość długi czas świadczy o większych ambicjach reżysera (to jest język filmu - przekaz dla nas byśmy inaczej i głębiej go interpretowali). I okazuje się że chyba zbliża się ten film do moralitetu - a na pewno nie jest zwykłym sensacyjnym filmem. 2)Co do zaś przyczyn zbrodni (zła) - nie miało dla mnie (gdy pisałem tamten post) znaczenia z jakich powodów zbrodniarz popełnił zło. Nie ma znaczenia że Raskolnikow miał je ideologiczne a ten nie. 3) Nie zawsze mamy symultaniczne narracje. Przynajmniej nie w typowych sensacyjnych filmach.

Ten film jest dramatem, gatunkiem coraz rzadszym, oglądanym przez wymagającego obserwatora, ma na celu dobrnięcie do umysłów, a nie tępych łbów. Wart obejrzenia - moja ocena 8-9 również w stosunku do aktorów grających role główne. Niby powolna narracja - lecz z drugiej strony bogactwo dialogów, kadrów i nastrojów. Kto się przy tym nudzi z pewnością powinien włączyć "Szybkich i Wściekłych" i to najlepiej po trzecim piwie - w połowie uśnie, lub spadnie z barłogu.